نقش بر آب...

بارها و بارها شده که احساس کردی دلت شکسته اما دلیلش مبهم بوده...

گاهی انتظاراتی از افرادی داریم که اصلا دلیلی براش وجود نداره!

بعضی وقتا هم بازتاب عمل خودمون هستش که باعث شکستن دل و غرورمون میشه.

به نظر من غرور چیز خوبی نیست و باید شکسته بشه ولی...ولی برای کسایی که ارزشش رو داشته باشن،دوسمون دارن و دوسشون داریم!نمونش کسی که سالها باهات دوست بوده و از دوستیش لذت میبردی،و سر مسئله ای باهم قهر کردید.

چرا باید منتظر شد تا اون پا پیش بزاره.شاید اون هم همین حس رو داره!اونوقت چی میشه؟!

اینجاست که بعد مدتها وقتی به پشت سرت نگاه میکنی میبینی پر از این دوستا بودن که بخاطر غرور از هم دور موندین...

و اونجاست که دلت از خودت میشکنه که چرا!

چرا زمانهایی رو ک میشد جای قهر و کینه دوست بود و اذت برد رو به راحتی با غرور گره زدیم و به اعماق اقیانوس کینه فرستادیم و جای سابقه ی دوستی،سایقه ی قهر رو بالا بردیم...

بر عکس چشم باز میکنیم و میبینی ماها و یا سالها با افرادی دوست بودی که تنها شریک شادی های تو بودن و وقتی دلت میخواد تکیه گاه اشکات بشن،پیداشون نمیکنی...

 کاش میدونستیم نقش خاطره هامون رو کجا بزنیم...!!!

میشه جبران کرد،اما زمان منتظر جبران ما نخواهد شد !!!