سایه های خیال

ای بابا...

دیگه دل و دماغ حرص و جوش خوردن ندارم!

به هرکی اینو گفتم میگه،حتما سرت به جایی خورده..!سالمی؟حالت خوبه؟!

خب چی بگم؟!چی دارم که بگم...از کجاش بگم..؟!

هه...فقط گاهی یواشکی با یه ادی غریبه میرم سراغ پنجرش و یه فوضولی توو پروفایلش میکنم...

بعدشم پشیمون میشم!

ه.ه.ه...من که نیستم ببینم چی شده،ولی از نوشته هاش که تغییر میکنه میفهمم باز یه آدم جدید وارد ذهنش شده...

توو این 2سال،کم نبودن افرادی که دوستشون داشتم ولی ترسیدم باهاشون یه رابطه ی عاطفی شروع کنم!

الانم هستن...

قبلا هم گفتم که همیشه دیر میرسم...همیشه یه جای کار لنگ میزنه...وقتی هم هیچ مشکلی نباشه،دیگه واقعا شک میکنم...!!!

چقدر سخته وقتی کسی رو دوست داری ولی مجبوری پنهان کنی!بخاطر خودش و به خاطر خودت و چون دوستش داری...

به خاطر همینم گاهی اوقات،بر خلاف میلم اونا رو از خودم روندم تا از طغیان و طوفان اقیانوس دلم در امان نگهشون دارم.!

اووف.ف...توو این دوره زمونه که به قول ترانه ی نیما"عشق یه چیزی مثل کشک و دوغ"،همون بهتر که توو خودم بریزم و پنهونش کنم تا اینکه بخوام دلم و رسوا کنم..

اعتراف میکنم،عکس ظاهرم،خیلی ضعیفم...

بزار لااقل از زخم های یه نفر بسوزم تا بخوام دلمو هزار تکه کنم و هر تکه ش جای یه خجر...

از ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست...