از ماست که بر ماست...

جمعه هستش و داشتم قسمت نظرات رو دید میزدم که یهو هوای نوشتن زد به سرم.

منم که فتیش دارم وقتی مینویسم یه سیگار رو لبم باشه و دودش هی چشمو بسوزونه و تا من بنویسم :))

جالب بود برام که خاطرات علیرضا جونم حسابی اشک همه رو در آورده و این رادیو صدای ایران کفر همه...خب...

از عشق میگیم و دلمون میسوزه،و رفتار جامعه رو میبینیمو دلمون میشکنه و وقتی کسی طرفداریمونو میکنه دلمون آرامش میگیره اما تاحالا شده قدمی رو خودمون برای آرامش درونمون برداریم؟

به نظر من،تا مادامی که ما خودمون خودباوری نداشته باشیم،نمیتونیم توقع داشته باشیم که دیگران مارو بپذیرن که ما هستیم...

وقتی که کسی میفهمه که ما همجنسگرا هستیم،یا از ما دوری میکنه،ویا اگه خیلی روشن فکر باشه پیشه خودش تنها برای تحمل وضع موجود میگه به من چه که با کی سکس میکنه...

اما آیا این فکر که دیگران زندگی ما همجنسگرا ها رو  فقط به سکس با همجنس محدود میکنن،چه بپذیرن و چه نسبت به اون فوبیا داشته باشن درسته؟

اگه اینطور باشه پس قصه ی فرهاد ها و قصه ی بنیامین ها و بابک ها همه دروغه...

مهم هست که وقتی کسی ما رو میپذیره مثل اون آقای دکتر درک داشته باشه یا مثل اون مجریه احمق که هر دو همجنسگرایی رو پذیرفته بودن اما دکی کجا و اون بیسواده مرتجع کجا...!!!

بسیاری از دوستانم منو به عنوان یه همجنسگرا میشناسن و قبول کردن،اما برام مهمه که به چشم یه ک... به من نگاه میکنن یا فردی مثل خودشون با گرایش متفاوت که این فرق بین دوستامه...

وقتی کسی بهم میگه آیا تاحالا با دختر سکس داشتی،بهش میگم این درسته که بخوام دست دختری رو بگیرم و توو دلم مهر پسری باشه؟آیا واقعا سکس یعنی همه چی؟

و این داستان سر دراز دارد...